Pomieszczenia, o których mowa, powinny charakteryzować się następującymi parametrami:

q  temperatura wewnątrz pomieszczenia 10-16 ⁰C,

q  wilgotność względna 50-60 %,

q  brak w pobliżu pomieszczeń źródeł silnego promieniowania elektromagnetycznego,

q  brak w pobliżu pomieszczeń negatywnych źródeł, mogących zakłócić jakość śladów i w związku z tym ich przydatność do badań (pracownie fizykochemiczne, stołówki itp.).

Omawiane pomieszczenia powinny funkcjonować w laboratoriach kryminalistycznych jako magazyny dowodów rzeczowych, do których przyjmowany jest materiał dowodowy i porównawczy wyłącznie na okres niezbędny do przeprowadzenia badań – zgodnie z obowiązującymi przepisami w tym zakresie[1]. Funkcjonujące jeszcze do niedawna „banki zapachów” nie stwarzały możliwości ich pełnego wykorzystania, zgodnie z ideą, jaka przyświecała ich tworzeniu. Dosyć nieszczęśliwie przy organizacji tzw. banków zapachów przeniesiono na grunt polski rozwiązania węgierskie, nie bardzo adekwatne do polskich uregulowań prawnych[2]. Nie funkcjonowały one bowiem nigdy jako „prawdziwe” zbiory kryminalistyczne (raczej jako „martwe” magazyny dowodów rzeczowych) i nie dawały możliwości porównywania zabezpieczonych materiałów między sobą, np.: w celu powiązania n/n śladów zabezpieczonych na różnych miejscach przestępstw, czy też sprawdzenia materiałów o podobnym modus operandi z materiałem porównawczym zabezpieczonym od konkretnych osób. Obecnie tworzenie zbiorów śladów zapachowych ludzi w ramach techniki kryminalistycznej, ze względu na brak możliwości ich efektywnego wykorzystania, mija się z celem. Tym bardziej, że należy pamiętać o jednej z podstawowych zasad, mianowicie: „właścicielem” dowodów rzeczowych jest organ procesowy, nie zaś, nawet najbardziej znamienity, przedstawiciel techniki kryminalistycznej.