Ślady zapachowe ludzi zabezpieczone na miejscach zdarzeń, jak również materiał porównawczy powinny być przechowywane w pomieszczeniach, które spełniają specjalne normy. Warunki pomieszczeń zostały określontaki sposób, aby maksymalnie wydłużyć przydatność do badań śladów zapachowych oraz materiału porównawczego.
Rycina 1. Magazyn materiałów stanowiących przedmiot badań i uzupełniających.
Pomieszczenia, o których mowa, powinny charakteryzować się następującymi parametrami:
q temperatura wewnątrz pomieszczenia 10-16 0C,
q wilgotność względna 50-60 %,
q brak w pobliżu pomieszczeń źródeł silnego promieniowania elektromagnetycznego,
q brak w pobliżu pomieszczeń negatywnych źródeł, mogących zakłócić jakość śladów i w związku z tym ich przydatność do badań (pracownie fizykochemiczne, stołówki itp.).
Omawiane pomieszczenia powinny funkcjonować w laboratoriach kryminalistycznych jako magazyny dowodów rzeczowych, do których przyjmowany jest materiał dowodowy i porównawczy wyłącznie na okres niezbędny do przeprowadzenia badań – zgodnie z obowiązującymi przepisami w tym zakresie[1]. Funkcjonujące jeszcze do niedawna „banki zapachów” nie stwarzały możliwości ich pełnego wykorzystania, zgodnie z ideą, jaka przyświecała ich tworzeniu. Dosyć nieszczęśliwie przy organizacji tzw. banków zapachów przeniesiono na grunt polski rozwiązania węgierskie, nie bardzo adekwatne do polskich uregulowań prawnych[2]. Nie funkcjonowały one bowiem nigdy jako „prawdziwe” zbiory kryminalistyczne (raczej jako „martwe” magazyny dowodów rzeczowych) i nie dawały możliwości porównywania zabezpieczonych materiałów między sobą, np.: w celu powiązania n/n śladów zabezpieczonych na różnych miejscach przestępstw, czy też sprawdzenia materiałów o podobnym modus operandi z materiałem porównawczym zabezpieczonym od konkretnych osób. Obecnie tworzenie zbiorów śladów zapachowych ludzi w ramach techniki kryminalistycznej, ze względu na brak możliwości ich efektywnego wykorzystania, mija się z celem. Tym bardziej, że należy pamiętać o jednej z podstawowych zasad, mianowicie: „właścicielem” dowodów rzeczowych jest organ procesowy, nie zaś, nawet najbardziej znamienity, przedstawiciel techniki kryminalistycznej.
[1] Zarządzenie Nr 2/98 Komendanta Głównego Policji z dnia 03.02.1998 r. w sprawie wprowadzenia do użytku służbowego instrukcji postępowania z dowodami rzeczowymi stanowiącymi przedmiot badań w laboratoriach kryminalistycznych Policji oraz ich ekspedycji po przeprowadzeniu tych badań, „Biuletyn Informacyjny” nr 109, 1998, s. 5-14.
[2] Zarządzenie Nr 19/92 Komendanta Głównego Policji z dnia 12.10.1992 r. w sprawie psów służbowych Policji – niepublikowane – uchylone z dniem 28 maja 1999 r.